Tekerrürden ibaret olan bir hayatı yazmaya değer miydi bilmiyorum. Her şiirde kalbi başka atan biriydi, mesafesine şiir yazamıyordu bir tek. Aramıza giren mesafelerin, ayrılıkların senaryosunu çoğu zaman biz yazamayız. Neyin yakınlaştırıp, nasıl uzaklaştığımızı bilemeyiz, o şiiri hep başkası tamamlar. İnsan, insanın çözemediğidir. Martılar en çok benim beynimi yemeyi seviyor. Gecenin bilinmezliğinden medet umarken daldığım yerden martı çığlıkları uyandırdı, hayır uyumuyordum, dalmıştım sadece.
Eski travmalarım daha iyiydi. Kim daha güzel yakacak canımı bakalım, kiminki daha fazla iz bırakıp, daha fazla eser verdirtecek bana. Bekliyorum, katilini bekler gibi hazırım çünkü ezberim sağlam, hayal kırıklıklarının yerini ezberledim, nerenin nasıl ve ne kadar acıyacağını hesapladım. Başka türlü kırılamayacaklarını öğrendim artık. Zor geliyor artık bazı şeyler, birine karışmak, kendine kalamama tedirginliği, güven korkusu, eskiden çok rahat yapabildiğin şeyleri artık bin defa düşünerek yapma zorunluluğu, sanıyorsun ki kapatırsan kendini rahat edersin, kimseye yaklaşmazsan zarar görmezsin, ama dışarıda yine de öyle şeyler oluyor ki, yüreğinin sızlamaması mümkün değil. Kör olsan hani hissedersin o derece belirgin bir sızı. Yarım kalacağını bilerek ve buna razı olarak yaşamak istiyorsun sırf biraz daha kırılmamak için. Güvenli değil bu biliyorsun, bu yüzden yaralarını da saklıyorsun, yaraların üzerine bulaşıp, o ıslaklıkla yapışan kirleri, kendinden bile saklıyorsun bazen birçok şeyi. Böyle güvende olacağını biliyorsun, hatırlatmamaya çalışıyorsun kırıldıklarını, travmalarını silmeye çalışıyorsun, silsen hoş hayatında kaç sağlam gün kalır onu da bilemiyorsun.
Binlerce hayal kırıklığı oldu yine de doymadı hayallerim kırılmalara. Kolumun altında pullar vardı ve ben onları harcamaya kıyamıyordum.
Eskiden yürüyünce her şey düzelecekmiş gibi gelirdi, şimdi depar atıp, koşsam bile hiçbir şey düzelecekmiş gibi gelmiyor. Uzun zamandır beklenen finali, yeni bir başlangıç zannediyoruz, yıkım da burada başlıyor. Doğrular yanlışa dönüştüğü gibi, gerçekler de yalana dönüşüyor, tüm sesler birbirini karıştığında birbirini bozup, yitiriyor. Yaşama sevinci hep bir motivasyona bağlandığı için, hep meşgul olabilecek bir şeyler keşfetme umuduyla oradan oraya koşturmak gerekiyor, güya kendimizi yorarak motive edeceğiz. Oysa tam da şimdilerde olduğu gibi durup, iç sesini dinleme, anlama, keşfetme zamanı geçmedi mi çoktan? Sessizliğimin içinden çıkmıyorum, sessizliğimi birilerinin okumasına, anlamasına gerek duymuyorum. O şeyi kaybettiğinde iyi olacağını bildiğin hâlde bazen yine de üzülürsün.
Gecenin altında kaldım, üzerimden kuşlar geçiyordu, beceriksizim, mutlu olamayacak kadar, olsam bile elimde mutluluğu muhafaza edemeyecek kadar. İçindeki şarkıların sesini duymak istemediler, evet şarkıları dinlememeleri ölüme yol açabilirdi ve ister istemez bu sebepler senin katilin olabilirdi. O güzel rüyanın içindeyken, uyanacağını bildiğin için, bir yanın eksik hüzünleniyorsun. Gerisi bitmeyecek kâbuslar, uyusan daha mı az kâbus görürdün…
Yakınlarımla bile yakın olamayacak kadar uzağım. Onlar gibi olmak için bir miktar taklit yeteneğim olmalıydı, ayrı yönlere bakarken çaktırmadan birbirimizi kaybetme telaşına kapılıp, son bir gayretle birbirimizi süzüyoruz ama asla derine inmeyecek, iç içe geçmeyeceğini bilerek. Kimseyi takip ya da taklit edemiyorum bu da benim yeteneksizliğim. Bir zaman sonra onlardan olmadığın anlaşılmasın diye göze batmamak adına kendimi silmeye başlıyorum. Gölgesin ama hangi kısmın silik bilmiyorsun. Bu seni hem korkak, hem cesur yapmaya yetiyor. Gölgeliğini bilmekle yetiniyorsun. Kimseyi kırmayacak derecede samimiyet, alınmayacak kadar mesafe, ciddiye alınmayacak kadar delilik, kimseye değmeden, dokunmadan çılgınlığımı sergileyip bu karışımla geçen zamanı dolduruyorum. Zaman dolduramadığım anlarda kimsenin bilmediği, üstelik öyle içimde de büyütmediğim aşkımı tat alamadığım bir yere gömüyordum. Benim de hırsız gibi girip, çıktığım geçici mekânlar kadar geçici kalplerim de vardı, gündüzleri bir şekilde idare edip, geceleri dert olup, daha çok ağrıtan. Geçiciydim, dünyadaki herkes kadar, bunu dile getirebildiğim için de değersizleşiyordum. Ne olacaktı ki sanki onlar üzüleceğine benim kalbim kırılırdı.
Hayal kırıklığı bile yaşayamıyor insan bir yerden sonra, hep ezber, hep aynı, hep tekerrür, olan olayın ikizi gibi benzeri, hep mükerrer. Yine de bir şeyler devamlı yaşatıyor. Belki de kitaplar için nefes alıyorumdur. Geri her şey nefesimi boğazımda esir ediyordur, birilerinin suratında olması gereken yumrular boğazımda düğüm oluyordur. Kâbusun en şiddetli yerinden kaçmaya çalışırken, kalp gümbürtüsüne yenilip, o sisten çıkamadan hayatla arandaki o incecik bağları koparmak.
Küçücük bir âna sonsuzluğu sığdırabilecek kadar değer bilir, o ânı yalnız kendisinin yaşadığının farkında; gizlice gururlanırdı. Ölüm gibi bir anda biteceğini bildiği hâlde şükreder, bıçağın saplanıp, ortadan ikiye ayıracağı zamanı dinginlikle beklerdi. Nefes aldığı şu süre içinde milyonlarca defa zihninde hem de kendi tasarladığı şekilde kurup, başa saracaktı. Şüphesiz o bunun vazgeçemeyeceği tesellisi ve hayatta var oldukça sonsuzluğuydu. Varsın olsundu, bu ona yeterdi.
Sanki bir fotoğrafın kenarından koparılmış gibi duruyorum. Böyle inanmaz, şaşkın, yabancı bir uzaklıkla. Kötülük bence hakkı yenmiş bir teşekkür ya da unutulmuş bir güzel an, incelikten yoksun, kabaca günleri unutabilirsin ama hatırlanmaya değer anlara bin şükür borçlusundur. Ama yine de genellikle onlarla ne yapacağını bilemezsin, yaşadığın o anlar aslında apayrı bir yerdedir ama sen onları o anlamsız, sıradan günlerin içinde biriktirmeye devam edersin.
Etkilendiğin onca kelime bir zaman sonra çöp yığınına dönüşüyor, sen sonra yeniden onların geri dönüştürülüp, kullanılır hâle gelmesini bekliyorsun. İçgüdüsel olarak uzaklaştığın şeylerin yıllar sonra aslında o anda çok doğru yaptığını anlıyorsun.
Birini öldürmek için illâ sırtına ya da kalbine bıçak saplamak gerekmez, onu anlamamakta bazen öldürmektir, fikirlerini dinlememek de yok saymaktır, dahası farklılığını kabullenmeden yargılamak da öldürmektir. Sevmekten uzak durup, sadece sana hitap etmiyor diye dışlayıp, yabancılaştırmak da bir cinayettir sadece ortada kan yoktur, hoş belki de vardır. Yaşadığımız birçok durumu sanki biz değil de dışarıdan birisi yaşıyormuş gibi, ekrandan seyreder gibi seyredip, hayata devam etmeye çalışıyoruz. Bu da kendini artık tanıyamama ve yabancılaşma, ruhundan uzaklaşma olarak bize geri dönüyor. Biz artık kendimiz olamıyoruz. Biz olmaktan çıkıp, başka birisi gibi davranıyoruz, dolasıyla aslında kendimizi yavaş yavaş yitiriyoruz.
Sessizliğimi sakladığım yerde bulup, çıkarmaya dermanım yok. Uzun zamandır kaldırımlara, sokaklara, taşlara hatta suya bile sessiz gidiyorum. Bir çukurda boğulmadan önce son sesimi unutmuyorum ama ne dediğimi de hatırlamıyorum, keşke lafı biraz daha uzatsaydım. Sesimi bulana kadar belki hatırlamam lazım o son cümlenin üzerinden devam edebilmek için yaşamaya, tekrar yeniden. Şimdi içi su dolu çukurlara ihtiyacım var, karanlığa ihtiyacım var, biraz da pencereye. Ancak böyle yutabilirim vermem gereken cevapları, ancak bu şekilde teselli bulabilirim kimsesiz susuşlarıma. Genelde öldükten sonra hikâyenin peşine düşerler, yaşarken hikâyen değersizdir. Ağlayarak, ortalığı yıkarak geldiğim dünyada birçok şeyi görmüş, anlamış gibi bir sükûnet içindeyim, arızalarımı orta yere dökecek hâlim yok, olay çıkarmadan sessiz, sedasız da gitmek istiyorum. Zırvalarımı ve deliliğimi gösterecek zaman ve mekân da yok.
Yirmi Dört Haziran İki Bin Yirmi 12:30
Nevin Akbulut