Monthly Archives:

Ocak 2018

blog dergi edebiyat Genel nevinakbulut psikoloji Uncategorized yeni yazı

Şu Biçim

Posted on 31 Ocak 2018

Ölümün ilacı yok, ne çare? Evvel zaman öncekiler burnumun direğini sızlatırken, hâlâ dün gibi olması ne garip… Ama ne gam, büyük keder, günümü göremeyecek kadar kör ben. Herkesin terk ettiği bir memleket gibiydim, saçlarım uzuyordu kırmızı, gözyaşlarıma karışıyordu. İçimde bir şeyi öldürdüğümü zannediyordum her aynaya bakışımda, üstelik her defasında başka biriyle karşılaşacağımı bilerek, yine de incelemeden geri alamayarak kendimi. Bu uğraşlar boşuna, ölüme gitmenin kestirme yolunu da uzatmışlar. Başlayan hikâyelerin biteceğine inandığımızdan bir türlü gelişme dönemini yaşayamıyoruz, aradaki zamanı yaşamadan geçip, gidiyoruz. Oysa yarım kalsa ne olurdu ki? En fazla sonsuz bir hikâye olurdu. Hayattan alacağımı, bana olan borcunla birleştirdiğimde içimin muhasebesinden çıkamıyordum, bir an önce gitmeliydim yaptığım hesaplara göre, ama hiçbir tarih izin vermiyordu gitmeme. Beni gündelik olaylarla bağlayacak hiçbir şey yoktu burada, kapanamayacak kadar yaralarım vardı, hatıralarım olmasa ne çıkar?

Hiçbir harfi yakıştıramadığımdan adına, böyle isimsiz, sıfatsız, harfsiz seviyordum, kelime olmaya gerek yoktu, böyle yarım hikâyenin içinde. Görseler, duysalar hakkımda iyi şeyler düşünmeyeceklerini biliyorum. Ama illa da isim mi koymak lazımdı her bir şeye?

Hiçbir kelime, hiçbir harf çıkmadan da ağzımdan anlatabiliyordum seni sevdiğimi, bağırsam bile anlamayacağın şeyler de vardı, artık çok geç mesela, bunu hangi zamana koysan geç kalınmış oluyordu. Geç bile olsa seni affetmeden kendimi alamıyordum. Bunca cömert olmamamı öğütlüyordu hayat, ama ne elimden geliyordu, ne yüreğimden… “Seni kendimden biliyorum” derken en çok kendimi tanıyamamışım ben, şimdi hangi buluşma, tanışma anlatabilir bizi? Hangi geç kalmışlık onarılır? Kanayarak öğrendiğim şeylerin yaralarını izah edemem sana ama ölü birini doğmuş gibiyim dersem belki de anlarsın tarifsizliğimi… Yine de anlatmak istiyor insan, en çok neresinin acıdığını, burnunun nasıl sızladığını, o direğin büyüklüğünü, uykusuz gecelerdeki kâbusları, bu dünyayla uzaktan, yakından ilgisi olmayan ve olmayacak şeyleri. Ama suskunum işte, küsmek gibi değil de dargınlık gibi.

Masal anlatır gibi, sıradan havadan sudan bahseder gibi ama gizlice, güvenliğinin olmadığını söylüyorlar ve kimseye güvenin kalmadığını… Kendi yaranla başkasına tecrübe taslayamazsın, kendi bildiğin başkasının bilmediği anlamına gelmez. Dahası kendi yaranla başkasını da iyileştiremezsin.

Düşmekten korkanların gidemediği sokaklardayım, düşeceğini bilen birinin cesaretsizliğiyle güvenli olamazdım. Ne kadar yüksekten düşersem, o kadar anlayacaktım, ne kadar yerin dibine girersem o derece öğrenecektim bilmediklerimi. Düşmekten korkanların hiçbir güzel şeye, tecrübeye erişemeyeceğini zaten çok küçükken öğrenmiştim. O yüzden bulduğum her yükseklikten boyuma bakmadan kendimi bırakma isteğim, o yüzden kendimi bunca yükseltmem ve diğerlerinden daha hızla alçaltmam. Dünyadaki diğer çokbilmiş canlılarla aramda şayet bir fark varsa, olsa olsa ancak budur. Atlama isteği, düşme inancı.

-i ve ünlem işaretinin (!) yan yana gelmesi gibi bir şeydi bizimki… Paragrafa ilk defa küçük harfle başladım belki bunu hak etti bu durum. Bilmiyorum. Bitmeyen cümlelerin yerini kısacık, tek kelimelik cümleler aldı, durum bunu gerektiriyordu. Ne imlâ kuralları umurumdaydı artık, ne okunup, beğenilmesi. Hayat bana en büyük hatasını yapmıştı zaten. Okuduğu kitaplara deli gibi inanan, o karakteri gerçekten arayan birinin incinmesi gerçek hayatta daha kolaydı. O kitaplara inanmaktan başka çaresi kalmayan insanı da son bir kez kandırmış oldun sadece. Bundan sonra inanılacak bir şey kalmadığına göre, konuşacak da bir şey kalmamıştı. Her şey yalan olsa bile seni aradığım sokaklar gerçekti. Anlattıklarının hepsi yalan olsa bile benim inandıklarım gerçekti. Bundan böyle ne hayal kırıklığım, ne kırgınlığım, bir tek damla saf bir yaştan başka bir şeyim olamazsın. Sana böyle tutulmamın nedeni, sadece uzaklarda olman ve benim kaybolmaya olan zaafım.

Bir şey anlatmaya kalkışsam, kırmızı satırlı, tüm kitaplar resmi törene geçiyor. Kedilerle oynadığım oyunlara özeniyor çocuklar, onlara masal anlatıyorum, kaldırımlar söz konusu olduğunda hep beklemek kalıyor geriye. Acıyı yüklenince hafifliyorsun, sanki başka yükün yokmuş, olmayacakmış gibi geliyor. Koltuğun köşesindeki dertli yastık kadar yorgunum ama sandalye gibi dimdik oturuyorum. Kendi bacaklarım kendime batıyor artık, beynimdeki tahtalar eskidi, belki kurtlandı düşünceler, düşünemiyorum. Bir bıçakla bir çivi aynı işi görmüyor, tamir eden her şey biraz daha acıtıyor. Yatağın hep duvara yakın yanına ilişiyorum her akşam, dünyanın kenarından düşecekmiş gibi soğuk duvardan imdat dileniyorum. İsyankâr şairlerin kelimelerini yokluyorum her an beynimde durup durmadıklarını kontrol etmek için. Kırmızı satırlardan kırmızı bir çorba yapmak istiyorum, tarifi de tadı gibi belirsiz. Bıçağın ucunun değdiği kelimeler gibi yersiz ve estetiksiz ağzımdan çıkanlar. Ruhumu yanlış bir yere mi üfürmüşler yoksa? Nedir bu boşluk? Avuçlarım bomboş, kaç zamandır parmaklarım değmedi ellerine ve kaç zamandır ellerim özlemedi bir çiçeği, bir ağaca deli gibi tutunmadı… Her şeyi yıkamış ve öyle kalmış gibiyim, ama yıkılmış da gibi, pürüzlerimizden yeni bir dünya yaratabiliriz belki, her şeyin anlaşılabileceği bir dünya. Kötü şarkılar dilime dolanmasın Allah’ım, kötü kelimeler de uzak dursun ağzımdan.

Anlatarak bitiremediğim hayatı susarak anlatmaya meylettiğim son paragrafındayım bugün. Bunca acının içinde, balkonda bağdaş kurup, pijamalarınla otursan da seninle hiç bağdaşmayan şeyler var. Saçlarından yastık yapsan da, şişelere sarılıp, eski hikâyeleri ansan da uyunmuyor! İçimizde doğan her yeni fikir, içimizdeki başka bir şeyi bitirir, öldürür. Ömründe bir kere boş yere bile hüzünlendiysen, bu hep böyle devam eder. Nasıl bitireceğim bu hüznü, bilmiyorum, öğrenemedim. Sevdiğim şeylerle, öfkeleriniz arasında yuvarlanıp, gidiyorum, çoğunda görmüyorsunuz beni. Bazen bir balkonun parmaklıklarına parmaklarımı geçirmiş oluyorum, bazen yıldızlara tutunmak istiyorum, kuşlardan sevgili ediniyorum, en yoksulundan. Avucuma yazdığım şiirler hayat bulamadı, su olsa çiçek sulardım. Tırnaklarımı geçirdiğim avucumdaki izlerden belli hiç kimsesizliğim, böyle sessizliğim. Eski hikâyelerin tereddüdü ve tekerrüründen doğmuş bir müsveddeyim, kendi hikâyemi yaşama lüksüne ya da gafletine gelmeyeceğim, yaşanamamışın ucundan koparıyorum, az kullanılmış, çok yıpranmış birkaç satır kalıyor kırmızı tırnaklarımda, nereye gideceğimi bilemediğim muammadan trenlerle yol yapıyorum, yıldızları çalınan şehrimden.

Gitmelerden arta kalan insanlar, gittikçe mi değişirler yoksa kalsalar da mı değişeceklerdi? Terk edilmeseler de kalpleri yine nemli odaları rutubetli mi olacaktı? Huzuru yanlış uykularda aradık belki de, yoksa cevapları yanlış sorulara kaptırmazdık. Küçümsediğimiz o duyguyu da yitirdiğimizde artık bir gölgeden farksızız. Görünmezliğimden ürperdim, bilinmezliğimle gururlanırken. Utançla yıkandığın o günler nasıl da senin gölgeni hiçe sayarak gerçekliğe koşuyor, yetişemiyorsun. Yetişsen de elinden bir şey gelmeyeceğini biliyor ve anlıyorsun. Geceleri de boşuna bekliyorsun, gelmeyecek yine uykuların. İlerde güzel günler olacak gibi saçma umutlara girmiyorsun artık, heveslenmiyorsun, aptalca buluyorsun mutluluk kelimesini. Hiçbir şeyi değiştiremeyeceğinin kesin, geri dönüşsüz itaati bu, değiştiremediğin için hiçbir şey yapmama gönüllüğü… Yalnızlığını başkalarına yükleyip, suçlamak en kolayıydı, sen affetmeyi seçtin. Kendinden kaçmasını beceremeyenler hiçbir yere de gidemiyorlar, gitmek için önce kendinden kaçmasını öğrenmek gerekir. Gidişin hikâyesini oturduğun yerden yazarak da gitmiş sayılmazsın, hele de uyandığın karanlık aynıysa… Apaçık yanlış olduğunu bildiğim şeylerin zihnime yaptığı baskı neticesinde, sezgilerime inanmış gibi yaptım, her şeyi bunca karmakarışık yapan aklımı bir kenara itip, sersemlikle birlikte ne için yaptığımı, nereye gideceğimi bilmeden gittim çünkü inanmıştım kendimi kaybetmek seni bulmak anlamına geliyordu kalbimdeki lügatte. Hiç olmak istemeyeceğim birine dönüşürken, yarımımı yitirdim. Şimdi ruhu olmayan diğer yarımla yaşamak zorundayım, üstelik nefes alıyormuş gibi yapıyorum.

On Altı Kasım İki Bin On Yedi 16:30
Nevin Akbulut

blog dergi edebiyat Genel nevinakbulut Uncategorized yeni yazı

Bir Şeylerin Muadili

Posted on 26 Ocak 2018

Gelmeyen uykularla ne yapacağımı bilmiyorum, gece içimizdeki kalıntıları, katılaştırıp, gözümüzün önüne çıkarıyor. Bazı gecelerle ne yapılır bilmiyorum, kimse bilmiyor aslında çünkü herkesin gölgesi birbirine benziyor. Farkına varmadan anladıklarımın anlamında boğuluyorum, kendimi tanıyamadığım için kimseyi de bulamıyorum. Aynayı da görmüyorum uzun zamandır. Denize yuvarladığım şişelerden hiçbir haber çıkmadı, mutfakta uzun zamandır açık bırakmak istediğim gaza da zam geldi, içimizi patlatmak için bile pahalıyız artık ya da geç. Oysa kimsesiz şişeler gibi sınırı olmayan denizlere yuvarlanabilirdik, insanların koymaya çalıştığı sınırlardan bize ne? En çok güldüğüm zamanlarda, içime birdenbire gelen o durgunluğu hiçbir ilahi sözle anlatamam. İlahi de değildir muhtemelen, bir şeylerin muadili, artık bulunmayanın ve olmayacak bir şeyin kopyası. Talih kuşunun uğramadığı ya da kör olduğu zamanlardan bahsediyorum, talih körleşince “kader” diye anılmaya başlanıyor. Sırf yeni olduğu zaman güzel elbise, eskiyip, kirlenince çamaşır diye anılan kıyafetler gibi… Gidişleri gönlümde büyüttüğümden, gözümde kutsallaştırdığımdan bu suçlu anlamlar.

Dünyanın telaşından kendimize küçük oyunlar bulup, kapılıyoruz ki; bulunduğumuz durum bizi çıldırtmasın. Deliliği deli gibi özlerken, her şey aslında delirmemek için. İçinde bulunduğumuz gerçekleri kabullenemediğimizden kendimize ya masallar icat ediyoruz ya da efsanelere inanıyoruz… Ruhum küçümsüyor aklımı, yazdıklarım küçülüyor gözümde, gözlerim büyüyor, sırf bu yüzden daha büyük gözyaşları dökülüyor ağlayınca, tüm dünyayı ıslatabilecekmişim gibi geliyor. Sonra bütün üşümelerim, tek bir günde birikmiş gibi, üşüyorum.

Kalbinden geçenlerin aklındaki hesaba uymadığı zamanlarda gider insan en çok. Sigarandan önce kirpiklerini yakıyorsun, genç yaşta ölen teyzenden öğrenmişsin böyle sigara yakmayı. Kirpiklerin uzun zamandır kısa, saçların kısa zamandır uzun. Tüm bu tersliklerdir seni dosdoğru tutmaya yarayan şey. Yine de harcamadan edemedin şiirleri, kurcalamadan gidemedin hayat denilen şeyin anlamını… Bir sürü şiirdi kimsesizlere bağışladığın, aşk diye ağladığın gecelerde, kendini çöplük gibi süründürdüğün… En az birkaç aşk sığardı oysa o şiire. Tırnakları kaşınan kedinin, yepyeni, pürüzsüz bir deri koltuk bulmasındaki hınçla karışık sevinç gibi törpülemişlerdi seni, işte bu yüzden bile tenini sevmiyorsun, içine kadar örselenmiştin. Batmıştı bir sürü şey içine, kanayacağın kadar kanamış ve bir daha kanamayacaktın. Yaşamak büyük zahmet oluyordu ama hayat hiç de zahmet olmuş gibi davranmıyordu, muhtemelen sana zahmet verdiğinin farkında bile değildi. Kendine ait tüm parçaları toparlayabilsen belki de ölmek için uygun zamanı bulabilecektin. Bir avuç atık kadar yer etmediğin dünyada, yine de parçalarını bulamıyordun, o kadar uzaklara fırlatılmıştı ki, kalbin… Şiirlerden başlamak gerekirdi toplanmaya, oysa onlar çoktan gitmişlerdi. Bir daha hiç ama hiç toparlanamayacağının farkında, sokak lambasının ışığında payına düşen yasını okuyordun.

Hepimiz bir süre tekrarlara inanırız, tekrar hatırlayabileceğimize dair hafızamızı umursamayız. En çok hatırlamak istediğin anda hafıza tam da burada ihanet eder beynine. Belleğin acımasızlığı çarpar yüzüne.

İçi, dışı bir olsun diyorsun ya, sanki bir meyveden bahseder gibi, inan bana bilmek istemezsin. Her bildiğin bir şey sende hayal kırıklığı yaratacak ve sonra ruhunda izleri silinmeyecek derin ve onarılmayacak çatlaklar. Sen sadece dış görünüşüne bak, yüzünün güzel görüntüsüne, simasının ferahlığına ve iğreti gülümsemesiyle yetin. İçini öğrenmeye kalktığında merak ettiğine pişman olacaksın çünkü her insan içinde katil kadar kötü hisler taşır sadece biz bunları sevdiklerimize yakıştıramayız. Acımasızlığını merhametiyle gizler, kötülüğünü iyilik yaparak, ruhundaki çirkinliği güzel gülümseyerek ve acılarını kahkaha atarak… O yüzden kimsenin iç yüzünü merak etme.

İçimde sürekli sanki aynı monoton şeyleri yaşamam gerektiğini vurgulayan bir ses vardı, dinliyordum istemsizce. Bir yerden sonra bedenin, beynin, ellerin hep o ezberin peşine takılıyor, ezbere yaşıyorsun. Her sabah aynı saatte kalkıp, aynı yollardan geçip, aynı sıkıcı hayatın içine karışıyorsun, her akşam aynı hızlı adımlarla koşturup, eve ulaşmaya çalışıyorsun, ezberini bozamadığından uykun geliyor, her akşam bir başka kitap elinde uyurken düşüp, göğsüne vuruyor. Her şey aynı bir tek mevsimler değişiyor, dolayısıyla kıyafetler. Kışın kalın giyinip, sarınırken, yazları da aynı ezberden en ince kıyafetleri giyiyoruz. Daha yaşamaya başlamadan içimize ezberletilen ve bizi hazır ettiğine inandığımız şeyleri yaşıyoruz.

Geleceğini söylediği hâlde bazen bilirsin, asla gelmeyeceğini. Yine de içinden çok nadir zamanlarda inanmak istediğin yalana inanırsın, hatta gelecekmiş gibi bütün işaretleri beklersin. Hayal edemediğin bir zamanı yaşıyorsan, gerçeklerin gerçekten de çekilmez bir hâl almıştır.

Bazen neye nasıl sevineceğimi bilemediğimden, sevinme bozukluğu yaşıyorum, sevinecek bir şey bulamadığımdan belki, elimdekini de kaybediyorum. Yüzü olmayan günlere uyanıyorum sabahları, akşamları da koyu karanlık, yüzsüz gibi bir şey… Birlikte üzülmeyi bilmediğimiz için de birlikte sevinemiyoruz… Hayallerim maslup olmuş, içimde gittikçe eskiyen bir cenazeyi gömememiş gibi taşıyorum, katılaşan ruhum eşlik ediyor, kopkoyu gece varlığıyla… Dünyada yalnızca bir tek merasimim var; ne düğün ne sevinç, ne özel günlerin kutlanması, ne kitap imza günleri, ne başka bir şey. Yalnızca ölüm törenim, onu da giderken alacağım dünyadan, kimse kutlamasa da benim düğünüm olacak o gün. Hadi bunca inşaattan sonra, bunca kazıyıp, harfiyattan sonra, hadi inşallah, amin…

Herkes şair, ressam ya da filozof, herkes çok edebî ya da bilgili… Kimse içini açıp; acizim, güçsüzüm, korkuyorum, yaşamak yük gibi geliyor diyemiyor. Aynada gördüğü kırık yüzü umursamıyor. Herkes mükemmel oysa kimse senaryosundan memnun değil, tuvale atılan yanlış fırça darbesi gibiyiz, durmadan bulaşıp, yayılıyoruz. Yanlış bir şeyler var ama kendi çizgimizin yamukluğuna değil, düzenin bozukluğuna kabahat buluyoruz. Zaten her zaman biz değil, karşımızdakilerdedir kusur. Hepimiz çok okuyor, çok geziyoruz, eğleniyor ama hiç anlamıyoruz. Ölen şairlerin hayatlarına içlenip, şiirlerin kıymetini bilmiyoruz. Biz gerçekten çok donanımlı, teknoloji delisi, sanal efendisi ve her şey hakkında muhakkak fikir sahibiyiz. Sahiden biz çok şey biliyoruz!

Biraz daha gayret etsem, pek umutlu olabilirdim, az kalmıştı. Defalarca aynı yerden sevip, başka yerlerden hatırladığımı anladım, böyle yapmasaydım belki yalan yanlışlardan daha kolay sıyrılabilirdim, her bir yalan en güvensiz yerime, kalbime denk gelmezdi bunca. Ne zamandır yastık gibi bir şey taşıdığımı fark ediyorum kalp yerine. Aptal, saman gibi bir duygu, hatta duygu bile denilemez, yine boşluk diyeceğim çok kullandığımdan o kelimeyi demek istemiyorum. Yersiz bir yerdeyim, yerli değilim. O yüzden belki de her hareket ve ifadelerim yersiz kalıyor. Payıma düşen, düşmeyen acıları görmüş ve yaşamış gibiyim, buradaki zamanım dolmuş, tüm rüyaları görmüş bitirmiş gibiyim. Yapacak bir şey kalmadı… Öyküsü olmayan hayat, eceli olamayan ölüm gibi, abartıyor muyum, aslında hayır.

Yirmi Beş Ocak İki Bin On Sekiz 16:00
Nevin Akbulut